“Als kind droomde ik regelmatig over een weg waar geen eind aan kwam. Op de een of andere manier was ik alleen maar voeten. De rest van mijn lichaam was verdwenen. Mijn voeten zakten steeds dieper weg. Ergens boven mijn knieën verdampte ik in een zwarte wolk vol huilende heimwee. ‘Zou ik ooit nog thuiskomen?’ Toen ik ouder werd verdween de droom. Toch kon ik zomaar overvallen worden door dat zwarte, wanhopige en ontheemde gevoel. Ik kon het gek genoeg nooit rijmen met mijn leven of de situatie waarin ik me bevond. Ik had immers een dak boven mijn hoofd, eten op mijn bord en een kachel die brandde. Toen mijn moeder op hoge leeftijd de moed voelde om te vertellen wat ze als kind in Indonesië had meegemaakt tijdens de oorlog, vielen dingen op hun plaats. De weg uit mijn dromen bleek verband te houden met de lange en snikhete tocht die zij als kind van kamp naar kamp had moeten afleggen. Ik begreep toen pas dat de oorlog ook in mij woont. En ik begreep de soms manische gedrevenheid waarmee ik al mijn hele leven pleisterplaatsen creëer.”
We krijgen steeds meer zicht op de reikwijdte van intergenerationele overdracht. Misschien is de pijn die je ervaart niet alleen van jou. Wat je nu voelt en ervaart kan een echo uit vorige generaties zijn. Je moeder heeft misschien haar leven lang geleden. Je vader heeft misschien geleden. Je grootouders en misschien wel de ouders voor hen. Er zijn vast redenen voor waarom het hen niet gelukt is om voor dat pijnlijke stuk te zorgen. Wanneer jij daar wel in slaagt, verlicht je niet alleen je eigen pijn maar ook de pijn die in afgelopen generaties binnen jouw familie is geleden. De nakomelingen in je familie zetten hun leven dan voort met minder ballast.
Bij Vogelpaard kijken we graag samen met jou naar het hele plaatje. Dat werkt beter, voor iedereen.
© Jacqueline Nijssen
Prachtig, ontroerend.
Goed om te kijken waar de droom vandaan komt en nu heb je ook een antwoord van je moeder. Gek hoe dat doorsijpelt in je eigen leven, maar goed om te realiseren dat je de ballast kunt ombuigen waardoor de volgende generatie minder last heeft van het trauma. Heftig en mooi tegelijk.