Alsof we in de buik van een walvis zitten. Een buik vol licht, onbereikbaar voor de storm en de slagregens die buiten de dienst uitmaken. Zo voelt onze opstellingenavond deze keer.
Wanneer mensen elkaar bij schijnen ontstaat er een gezamenlijk licht. Het maakt geen donder uit wie welke zaklamp vasthoudt. Ieder onderscheid valt weg. Er is licht. Eén licht. En wij zitten er middenin.
We luisteren aandachtig naar elkaar en ontdekken dat het thema dualiteit, weliswaar telkens in een andere gedaante, in vrijwel alle verhalen opduikt. Zichtbaar en voelbaar wordt dat boze stiefmoeders, listige leugenaars, rampzalige roekelozen en boze bullebakken nooit op zich staan. Ze bestaan bij de gratie van een tegenpool.
Wie altijd vrede doet en nooit eens vecht groeit langzaam scheef. En in die scheefte nodigen we, vaak onbewust, anderen naast ons uit om te komen zijn wat er nog ontbreekt. En zo wordt wie gewoon is om te zwijgen met alle liefde door een ander onder tafel gepraat. En voor wie zich eeuwig zorgen maakt stapelen de zorgen zich als vanzelf op. Ben je goed in redden? Reken er op dat je overspoeld zult raken door een oneindige stroom reddelozen. Samen houden we de zaak in evenwicht.
Scheefgroei kent zijn prijs, dat wel. Ons lichaam gaat vroeg of laat protesteren tegen eenzijdige kost, daar mag je op vertrouwen. Ik herinner me nog goed het moment dat ik onder mijn eigen geredder dreigde te bezwijken: ‘hoofdpijn, reumatiek, waterleiding, gasfabriek’. In mijn wanhoop heb ik toen een zin uitgekraamd die net als het kinderrijmpje over ziek en zeer in mijn geheugen gegrift staat.
‘HOEVEEL DRAMA HEB IK NODIG OM HEEL TE ZIJN?‘
Het inzicht dat op deze zin volgde bleek een keerpunt. De redder in mij begreep dat het tijd was om ruimte te maken voor hulpeloosheid. Dat lukte niet van de een op de andere dag. Mijn lichaam moest duidelijk wennen aan de vreemde kost. Mijn eerste roep om hulp ontsnapte dan ook moeizaam aan mijn dichtgeknepen keel.
In de buik van de walvis zag ik mensen moedig ruimte maken voor onbekende bewegingen in zichzelf. Bij het zien van worstelingen bij de ander gaan er in mijn binnenste regelmatig nog alarmbellen af. Op zulke momenten kan ik mezelf nu liefdevol geruststellen. Want ik weet inmiddels: als mijn redder rust is hulp onderweg.
Op 9 februari 2024 organiseren Tim van Lingen en ik weer een opstellingenavond. Je bent welkom.